tag:blogger.com,1999:blog-378883752024-03-07T01:11:27.541-08:00Hey oh, let's go !!...como diziam Joey, Johnny, Dee Dee e Tommy!
Em português, bora lá!Unknownnoreply@blogger.comBlogger64125tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-71979617108168067552009-07-10T20:35:00.000-07:002009-07-14T15:57:53.946-07:00<span class="Apple-style-span" style="COLOR: rgb(255,255,255)"><br /></span><div><span class="Apple-style-span" style="COLOR: rgb(255,255,255)"><br /></span></div><span class="Apple-style-span" style="COLOR: rgb(255,255,255)"><br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7HHxT7gT1i4-bLywE8QqVIIUOeWnl4LvYCdItdd9TC4Vc7P8cfEUs7hCvuI228GQDmtVLMAxPLENyyWWkmMPOLmKfbmS26ULBlXu7VjcJxZ8zVymaNpAlMJajSAt9sSFYhDmd/s1600-h/vanzolini.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5357338707842163506" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 148px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7HHxT7gT1i4-bLywE8QqVIIUOeWnl4LvYCdItdd9TC4Vc7P8cfEUs7hCvuI228GQDmtVLMAxPLENyyWWkmMPOLmKfbmS26ULBlXu7VjcJxZ8zVymaNpAlMJajSAt9sSFYhDmd/s200/vanzolini.jpg" border="0" /></a><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span" style="FONT-WEIGHT: bold"><span class="Apple-style-span" style="COLOR: rgb(255,255,255)">Já para a sala de aula, ou melhor, de cinema!</span></span></span> <div><span class="Apple-style-span" style="COLOR: rgb(255,255,255)"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="COLOR: rgb(255,255,255)"><br /></span></div><div><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span" style="COLOR: rgb(255,255,255)">Fico feliz em saber que cada vez mais sei ainda menos. Isso porque essa sensação me faz querer sair da minha rotina casa-trabalho-casa, que me torna uma pessoa mais cansada e sem paciência, e me faz ir atrás de aprender mais, tentar entender melhor o que `as vezes passou batido em algum momento e buscar novas (ou velhas) referências. O velho "puxão de orelha" dói de diversas formas e, ainda bem, funciona.</span></span><span class="Apple-style-span" style="COLOR: rgb(255,255,255)"><br /></span></div><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span" style="COLOR: rgb(255,255,255)"><br /></span></span></div><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span" style="COLOR: rgb(255,255,255)"></span></span></div><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span" style="COLOR: rgb(255,255,255)"></span></span></div><div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5357339505172025154" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 194px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPOOFzKCUbInMTK2troPA40oaIsOewdB5iW-9wFEZbcacZDueQ6cYv6mxVD-3rZMszkxYpZ8A4sa7eQ5Ii61Er2aDgUyU7Gn5JhUjkGI6RLyDLnTXl0thxqwIRH5voA_VE8ZPd/s200/Simonal.jpg" border="0" /><span class="Apple-style-span"> <div style="TEXT-ALIGN: justify"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><div><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="COLOR: rgb(255,255,255)">Até agora foram três lançamentos muito bem sucedidos e felizes no roteiro, edição e, principalmente, no resgate de verdadeiros heróis de nossa música: "Wilson Simonal - Ninguém sabe o duro que dei", "Um homem de moral" (sobre o zoólogo e sambista </span><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="COLOR: rgb(255,255,255)">Paulo Vanzolini) e, finalmente, "Loki", para e sobre o precoce e único Arnaldo Baptista.</span></span></span></span></div><span class="Apple-style-span" style="COLOR: rgb(255,255,255)"><br /></span><div></div></span></div></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span class="Apple-style-span" style="COLOR: rgb(255,255,255)">De diferentes formas, mas em momentos muito próximos da história brasileira, os três longas homenageam, emocionam e incomodam, `a medida que sobrepõem registros antigos, depoimentos e a marca profunda na cabeça e no coração dos brasileiros, tão receptivos a inúmeras possibilidades de combinações e estilos.<br /></span></div><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span class="Apple-style-span" style="COLOR: rgb(255,255,255)"><br /></span></div></span><div><div style="TEXT-ALIGN: center"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5357340033367116802" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 132px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVrGSIJmKh_rPvNvaozdJm_ZnuQypU8TjvP-feKWHJht_r8U4goUB_tYIP72RrxNlSeNUge3ARQG5ZeEvFpl2UEmM0HKk_tdk9RPLuFr8zjH6aEn4qbto1I7FfYkj8v117WT9d/s200/loki02.jpg" border="0" /></div><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span" style="COLOR: rgb(255,255,255)">E com tanta oferta de qualidade sobre a cultura nacional nas salas de cinema por todo o país, eu só posso acreditar que aqueles que gostam de dizer que "brasileiro é metido mesmo", "não gosta de perder, nem de segundo lugar", "se acha", diz isso pra gerar polêmica (ou mídia) e, no mínimo, sabe de rir de si mesmo, porque lá no fundinho também compartilha e gosta desse sentimento "Brasil-iô-iô".</span></span><br /></div><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><br /></span></div><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><br /></span></div><div><div style="TEXT-ALIGN: justify"><br /></div><div style="TEXT-ALIGN: justify"><br /></div><div style="TEXT-ALIGN: justify"></div></div></div></div></div>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-90057242355051340372008-07-16T18:25:00.000-07:002008-07-18T15:39:03.211-07:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWpvcuDlifSP1duilO3ZWN4Y4FglYhxZCoSAOlzDBsJ1sPK8XiPvW5iDK_XqPTRonNp9UFn6KEr1ohICWgFdyIP9TUngh5fQvsMQPGNvx_VLC6Zeiv8Fl1s79_-WHzh_a9scJA/s1600-h/sem+título.bmp"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5224487054646198626" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 177px; CURSOR: hand; HEIGHT: 169px; TEXT-ALIGN: center" height="231" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWpvcuDlifSP1duilO3ZWN4Y4FglYhxZCoSAOlzDBsJ1sPK8XiPvW5iDK_XqPTRonNp9UFn6KEr1ohICWgFdyIP9TUngh5fQvsMQPGNvx_VLC6Zeiv8Fl1s79_-WHzh_a9scJA/s320/sem+t%C3%ADtulo.bmp" width="235" border="0" /></a> <div align="justify"><span style="font-family:arial;"><strong></strong></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;"><strong>Chega de saudade?</strong><br /></div></span><span style="font-family:arial;"><br /><div align="justify"><br />Impossível deixar de ter saudades da Bossa Nova, de Tom Jobim e das parcerias de sucesso como Garota de Ipanema, Desafinado, Chega de Saudade realizadas por gënios como João Gilberto, Vinicius, entre tantos outros nomes que fizeram parte desse movimento musical que levou o Brasil ao mundo. Não, não é da minha época mesmo, mas meu gosto pelo estilo é tanto que transcende esses 50 anos, completados em 2008.<br /><br />E além de ser o tema dos próximos meses pelo país, enredo de filme, exposição e shows comemorativos, o tema está também entre as mais recentes aquisições da coleção de vinis minha e do André.<br /><br />"Chega de Saudade" (1959) - o nosso é uma das primeiras edições gravadas em alta fidelidade na época -, é o primeiro álbum desse baiano talentoso (e recentemente pouco simpático) João Gilberto e que promete ser um dos xodós lá de casa.</div><br /><div align="justify"></div><br /><div align="justify">Ao ouvir canções como "Chega de Saudade", "Desafinado", "Rosa Morena", "Bim Bom", entre outras composições dos anos 30, cantadas bem baixinho ao som do sofisticado violão, é possível entender porque o disco é considerado uma obra-prima e precursor do estilo. Apesar da gravação antiga, o som é limpo, o que evidencia ainda mais os acordes que influenciaram toda uma geração e ainda conseguem emocionar a minha, a nossa.</div><br /><div align="justify"></div><br /><div align="justify"></div><br /><div align="justify"></div><br /><div align="justify"><br /></div></span>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-87853744849900385802008-06-23T15:26:00.000-07:002008-06-27T11:06:28.139-07:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrtginX0hcOAcqTYzwZz29d277T0BPSX3ht_0UpbIGvF4LZScH7qSqQMlJr5pTWk5YYsmTjz52fX9r8a07536t_zzreUdwUFVwY6I1W5K7DTDOU2BZnUhgxr_WhgHI_3S4HRWP/s1600-h/egyptband1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5216624153800158658" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrtginX0hcOAcqTYzwZz29d277T0BPSX3ht_0UpbIGvF4LZScH7qSqQMlJr5pTWk5YYsmTjz52fX9r8a07536t_zzreUdwUFVwY6I1W5K7DTDOU2BZnUhgxr_WhgHI_3S4HRWP/s320/egyptband1.jpg" border="0" /></a><br /><div><span style="font-family:arial;"><strong>A banda</strong></span><br /><span style="font-family:Arial;"></span></div><div><span style="font-family:Arial;">"A Banda" (<em>The Band's Visit</em>), uma produção entre Israel, França e EUA, não, não é mais um filme sobre um grupo de rock famoso. Mas ainda pode vir a ser um filme famoso sobre uma banda egípicia que certa vez foi convidada a fazer uma apresentação em Israel. No mínimo, inusitado, não?</span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Pois é. Este é basicamente o enrendo de um longa muito interessante, sensível e divertido sobre um pouco do que é a relação entre árabes e judeus e suas diferenças, sobre os quais, aliás, conhecemos muito pouco e de forma praticamente apenas estereotipada. Como disse minha amiga Carina, é um "A vida como ela é" no Oriente Médio, com muito mais informação e preocupação em mostrar a diginidade de dois povos tão sofridos (porém, também felizes) e tão incompreendidos por nós, ocidentais.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Ou seja, trata-se de um roteiro simples, sem guerras, mortes, sustos, ação ou grandes reviravoltas, cuja surpresa está na velocidade e leveza com que é tratado o tema muçulmanos x palestinos. Bonito e sutilmente engraçado (não espera duas horas de stand up comedy, por favor), vale o ingresso no HSBC Belas Artes. Veja o <a href="http://www.youtube.com/watch?v=QWYlLb0jm8U">trailer</a>.</span></div><span style="font-family:Arial;"></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-49874657591985247422008-06-16T14:48:00.000-07:002009-07-11T16:04:03.907-07:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKqVUtWH1YptznLvA5QplGOQa9EWPvSxACDT6lQNUO3tDMbuM93qhZVplZuDeLx0BfspTzwdCsY48iPFRSjqSDnP9t6zUrKAAAAUpfnfxpyTXYpIHP2XP8OTtD5sphZ6zQTKOH/s1600-h/IMG_0156.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5212601089348786226" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 265px; CURSOR: hand; HEIGHT: 162px; TEXT-ALIGN: center" height="150" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKqVUtWH1YptznLvA5QplGOQa9EWPvSxACDT6lQNUO3tDMbuM93qhZVplZuDeLx0BfspTzwdCsY48iPFRSjqSDnP9t6zUrKAAAAUpfnfxpyTXYpIHP2XP8OTtD5sphZ6zQTKOH/s320/IMG_0156.JPG" width="277" border="0" /></a><br /><div><span style="font-family:arial;"><strong>Para os compulsivos por música</strong></span></div><br /><div><span style="font-family:arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;">É na Rough Trade que vale a pena gastar os seus muitos reais, transformados em poucos pounds, para consumir música em Londres. Nessa "Nuvem Nove gigante" dá para encontrar muitos cds (lançamentos, novos, usados), vinis (caros), camisetas de bandas e outras cositas más, por preços até muitas vezes melhores que nas megastores. Se der sorte, dá até para pegar uns pocket shows por lá. São quatro lojas espalhadas pela cidade e as melhores estão nos bairros Notting Hill e Bricklane.</span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-64554146815974331222008-06-16T14:00:00.000-07:002008-06-16T14:43:14.680-07:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivDznfuFTTNxjBUJDUs9hivvE-4NZc0tIvPjFh4j9IlK2nZpZxk_cqTpDxEbYQUoIilrsi6oXu2dhaNOVGqBrVVKDfWUwWPPX68dktnGDM3p0HRslTz-2zKP4zGjZm27WPHVYo/s1600-h/ian-curtis-jerms.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5212597677882390626" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" height="112" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivDznfuFTTNxjBUJDUs9hivvE-4NZc0tIvPjFh4j9IlK2nZpZxk_cqTpDxEbYQUoIilrsi6oXu2dhaNOVGqBrVVKDfWUwWPPX68dktnGDM3p0HRslTz-2zKP4zGjZm27WPHVYo/s320/ian-curtis-jerms.jpg" width="298" border="0" /></a><br /><div><span style="font-family:arial;"><strong></strong></span></div><div><span style="font-family:arial;"><strong></strong></span></div><div><span style="font-family:arial;"><strong>Todos os olhos para Joy Division</strong></span></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;">Faz sentido a estratégia mercadológica da banda New Order e da viúva de Ian Curtis, Deborah Curtis, de lançar na mesma temporada dois filmes sobre a tragetória da banda pós-punk que nasceu em Manchester, até o suicídio de seu vocalista e, até então, letrista. Não só financeiramente, mas conceitualmente também.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;">Por apresentarem duas versões diferentes para os fatos que marcaram o início da banda - que inventou uma nova fórmula pro rock para uma geração que mal poderia esperar mais revolução musical depois de Iggy Pop, Velvet Underground, David Bowie, Ramones, The Clash e Television - os fãs são totalmente levados a assistir "Control" e "Joy Division".</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">E nessa ordem funciona melhor. O primeiro é uma ficção baseada na interpretação de Deborah, que se casou com Curtis, o acompanhou desde o início da banda e até mesmo permitiu que Ian penhorasse os móveis da casa para a gravação do primeiro disco "Unknown Pleasures". Através do filme dirigido pelo fotógrafo que fez as imagens mais famosas do grupo, Anton Corbjin,´é possível entender a seqüência dos fatos e o que foi cada pessoa naquele momento.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Já o segundo, é um documentário coordenado por Bernard Sumner e Peter Hook, composto de entrevistas com empresários, amigos e a própria Deborah, além de gravações e uma explicação sobre o que significou o Joy Division para a Manchester pós-guerra.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Um não vive sem o outro e, por isso, os grandes fãs dessa banda ducaralho devem assistir os dois. Vale também para entender mais sobre os rumos que a música tomou depois do New Order.</span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-74330797565742794142008-03-05T06:45:00.000-08:002008-03-05T06:52:44.197-08:00<span style="font-family:arial;"><strong>Love Depeche Mode</strong></span><br /><span style="font-family:arial;"></span><br /><span style="font-family:arial;">Essa é para quem gosta de boa propaganda, mas mais ainda de boa música. Como diriam meus amigos publicitários, vai direto ao acting do produto! rs!</span><br /><a href="http://videolog.uol.com.br/video?308148"><span style="font-family:arial;">Enjoy The Silence</span></a><span style="font-family:arial;">, pelos olhos da Sony-Ericsson. Dica do André!</span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-12417861523763872052008-02-28T14:27:00.000-08:002008-02-28T14:59:07.591-08:00<div align="center"> <span style="font-family:arial;"><strong>Muito mais que cinco sentidos</strong></span></div><br /><br /><div align="justify"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5172169043013867618" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZXHevseYZMe4x9qTE8Ho6z6vTSQnM1EgDN84nXFoGJKRKk-UxfArS-7lDEE4ahikxhc1_9ERRHZAN1LCiBb0GGqE9JTsCYQnCHslS2aawsH92x40hpOGXlVetZRe6SAqU9FIT/s320/wild.jpg" border="0" /> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimoxbmCfi8kgHk6fMcA4O6wad7tzaPGHWKJHP9Zy2qBUgLZKMBNlpcV4Ay0yxv8uk0rc91w6Bv7ukNsphgDhwH91WEiBdbr2kyuy5vOEcXxJ3K9o-MRyko7fqJng140MPBfOT3/s1600-h/wild.jpg"></a><br /><br /><br /><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;">Está certo que sou uma pessoa bem sensível e que não é preciso muito para me fazer chorar. Mas na última semana, o filme <em>"Into The Wild"</em> (aqui no Brasil, <em>"Na Natureza Selvagem"</em>) ultrapassou qualquer limite e superou até momentos tristes de minha vida. Instantes depois da sessão encerrar, ainda estava eu lá derramando lágrimas e pagando mico no meio de todos os que deixavam a sala de projeção.</span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Algum dia 28 atrás, eu havia postado a notícia sobre o lançamento tanto do filme - estupidamente dirigido por Sean Penn e honestamente interpretado por Emile Hirsch (Alpha Dog) - como também da trilha sonora arrepiante, composta e cantada por Eddie Vedder.</span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Porém, mais que provocar o choro com suas cenas tristes, bonitas e duras, Sean Penn conseguiu provocar um embrião para uma discussão cada vez mais pertinente à nossa realidade atual. Durante todo o filme, procura-se explicar e justificar as razões que levaram Christopher McCandless a abandonar tudo e passar parte de sua vida longe das pessoas queridas, de uma vida social e totalmente desapegado às questões materiais.</span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">No entanto, em nenhum momento aponta-se este como o caminho melhor ou certo para encontrar a verdadeira felicidade. Pelo contrário. O final do filme sugere que aquele não era um momento para ser eterno e que ser feliz sozinho não tem praticamente valor algum. Reflexão bem adequada à nossa sociedade mais individualista e menos solidária, governos e instituições que atuam para benefício próprio, empresários praticamente sanguinários e pessoas cada vez mais vazias e superficiais.</span></div><br /><br /><br /><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><br /><br /><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-11815246545647761302008-01-28T11:50:00.000-08:002008-01-28T12:09:26.370-08:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-CWUwMVnPFDlnqIO20DJvgnlTVzqmqnFgzVlf2tuGC3w28jBkzsC-Mm0d43ycjaNyCdiAFN-sh1yaGt5em5maTE9XoGkM3yT2gAvfdOqbJk8o4pljV0kENigVfaW8bi-rtJ_z/s1600-h/DSC01715+(1408+x+1056).jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5160621435455204066" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-CWUwMVnPFDlnqIO20DJvgnlTVzqmqnFgzVlf2tuGC3w28jBkzsC-Mm0d43ycjaNyCdiAFN-sh1yaGt5em5maTE9XoGkM3yT2gAvfdOqbJk8o4pljV0kENigVfaW8bi-rtJ_z/s320/DSC01715+(1408+x+1056).jpg" border="0" /></a><br /><div><div><span style="font-family:arial;"><strong>Pinacoteca do Estado</strong></span></div><div><span style="font-family:Arial;"></span></div><div><span style="font-family:arial;"></span></div><br /><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Sempre que com tempo, vale a pena passar por ali e, ao mesmo tempo, contemplar o lindo prédio da Pinacoteca do Estado e seus Brecherets, a imponente Estação da Luz e o agradável Parque da Luz. Até o dia 30 (quarta-feira) pode ser conferida a bela exposição de fotos "Vão das Almas", de Renan Cepeda; até 16 de março estará lá a mostra "Tarsila Viajante", com as principais obras da querida artista brasileira; e também a "Coleção Brasiliana", com importantes obras do século XIX, que foram doadas ao acervo da Pinacoteca, até Outubro deste ano. Além, é claro de muitas outras e o próprio acervo, que é de babar.</span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-8802521340436260962008-01-28T10:49:00.000-08:002008-02-01T11:54:29.140-08:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtLMZNZcDr38mKlF10vnuh3v9mpgyA-1Ze2zz5zLUgKrjNh49yZGoRy4A4ossd_OfFrz0p1-4EfYeFVKF5dOsQ157bti8_wMD0vM0pJjFzzZjH07wuHNYxiKUuC7qCFBDlk_n2/s1600-h/juno3.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5160614623637072578" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtLMZNZcDr38mKlF10vnuh3v9mpgyA-1Ze2zz5zLUgKrjNh49yZGoRy4A4ossd_OfFrz0p1-4EfYeFVKF5dOsQ157bti8_wMD0vM0pJjFzzZjH07wuHNYxiKUuC7qCFBDlk_n2/s200/juno3.jpg" border="0" /></a> <div><span style="font-family:arial;"><strong>Vale o ingresso</strong></span><br /><br /><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;">Não sei se eu fui uma criança muito infantil (desculpem a redudância necessária) ou as de hoje são infinitamente mais espertas e descoladas que as da minha geração. Pare, pense, lembre e veja se concorda.</span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;">É o que tenho reparado freqüentemente, ouvindo ou presenciando histórias dos filhos de amigos e colegas de trabalho. Tem sempre alguém contando alguma bizarrice ou "adultice" de uma criança "sem idade para isso ou aquilo".</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">E é exatamente esse aspecto que me chamou atenção em <em>"Juno",</em> lançamento de Jason Reitman, nos cinemas desde o último fim de semana. Sensível, gracioso e bem produzido, o filme conta a história de uma adolescente surpreendida por uma gravidez sequer imaginada, muito menos planejada, e sua decisão madura (e bem inusitada) para o tal problema.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Aos 16 anos, a fofa e esperta personagem Juno (Ellen Page, de <em>"X-Man: O Confronto")</em>, só pensava em rock, amigos e um pouquinho de sacanagem, como todo teen. Até que uma bobeada com o seu amigo, depois namorado, resulta numa gravidez praticamente impossível de ser aceita. Até aí, nada muito diferente das histórias que conhecemos na vida real.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Mas o que diferencia Juno das meninas despreparadas e desinformadas de sua idade foi a decisão de ter o bebê e oferecê-lo a um casal que não conseguia ter filhos. Apesar de estranha, a escolha dela deveria ser a mesma de outras garotas que não querem ter filhos ou não podem criá-los e acabam abortando e - até pior - abandonando ou maltratando os indefesos pequeninos.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Não acho difícil que outras garotas na mesma situação tentem fazer o que o filme propõe, mas estou certa de que a educação e religião puritana que nos cerceiam não aprovariam um ato tão chocante. Consideram mais digno ver garotas em clínicas clandestinas e bebês deixados em sarjetas e lixeiras para que, com sorte, sejam encontrados por boas almas.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Paulie Bleeker (Michael Cera, de "<em>Confissões de Uma Mente Perigosa"</em>) é o (ir)responsável pelo acidente e é mantido longe de todas as decisões tomadas por Juno, uma forma talvez um pouco injusta de mostrar a imaturidade e o despreparo dos homens para situações complexas como a contada. Mas meigo, apaixonado e um tanto nerds, Bleeker tenta apoiá-la (mesmo que pouco convincente).</span></div><div align="justify"></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">O diretor Jason Reitman ("<em>Obrigado por Fumar"</em>) arrebenta mais uma vez, agora com um assunto delicado, tratado de forma tão desmitificada para uma geração que não deve (ou não deveria) ser mais como a de nossos avós. Vendo o filme, é possível perceber o cuidado dele com o tema, com o texto inteligente e divertido, com cada ator que escolheu e com a trilha sonora também. Um filme de quem gosta de (e sabe) contar histórias e para quem aprecia assistí-las.</span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-2772230207739804272008-01-24T12:12:00.000-08:002008-01-28T12:14:06.241-08:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDFDmtjk8NGRl6pSExSJ6hFvLpoGWjM63wdwTYzKelKDVui2FUvotFRO19VtvgdmMys2IZJ00XB9iLcbIAdFE77NpviXCynxdJ3mRE5ul_blmtwIBUFoo3xLsUXg1FzjExUP_i/s1600-h/Giusti+Marginal.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5159144718324656802" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDFDmtjk8NGRl6pSExSJ6hFvLpoGWjM63wdwTYzKelKDVui2FUvotFRO19VtvgdmMys2IZJ00XB9iLcbIAdFE77NpviXCynxdJ3mRE5ul_blmtwIBUFoo3xLsUXg1FzjExUP_i/s400/Giusti+Marginal.jpg" border="0" /></a><br /><div><div><span style="font-family:arial;"><strong>Big City Sucks</strong></span></div><div><span style="font-family:arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></div><br /><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;">Definitivamente, São Paulo não é só cinza. Ela é dar cor de todos aqueles que viram aqui uma oportunidade de crescer, conquistar, produzir e sonhar. E também de dançar as melhores músicas, assistir a qualquer filme, apreciar belas obras, conhecer qualquer lugar, por mais distante que seja. Democrática, polêmica, crescente, deprimente, contraditória, pulsante, chuvosa, brilhante. E menos cinza. Parabéns à cidade querida e cada vez mais minha.</span></div><br /><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-75680913104563311502008-01-14T11:50:00.001-08:002008-01-14T12:25:03.300-08:00<div align="justify"><span style="font-family:arial;"><strong>Of Montreal, From London, From USA</strong></span></div><span style="font-family:arial;"><div align="justify"><br />Essa dica é da frienda correspondente em Londres, que também adora um barulhinho novo (com um pouco de bizarrice também, né, Ste?). O som é um desafino divertido, meio indie pop, mas o clipe é puro ácido. </div><div align="justify"><br />O nome da banda americana é Of Montreal e a música que não deixou minha amiga (uma dançarinha frenética profissional) é <a href="http://www.youtube.com/watch?v=D-T-5LJ9KIg">"Heimdalsgate Like A Promethean Curse" </a>e está no oitavo disco do grupo da Georgia. E no mesmo lugar onde vemos esse vídeo tem muito outros bacanas (incluindo covers de Bowie e Gnarls Barkley). Adorei também a <a href="http://www.youtube.com/watch?v=J87fTHOBLHQ&feature=related">"Suffer for Fashion".</a> So, let's dance!!</span></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-78138978970110864332008-01-03T12:35:00.001-08:002008-01-03T13:08:17.503-08:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS1qSPIdoPwEcZDiQibpfqNYvTJMIxhO427yoh5IpNEJHJ54DkvAaTD9D2G36vbozy9-Fi8eWqkjohs-YMbiN9HOEzq4Ou9i61tiXaVHiJrh7Qi48c5ZM5Gdi2fZl6Dfk5mhWF/s1600-h/cd.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5151358554877632498" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" height="258" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS1qSPIdoPwEcZDiQibpfqNYvTJMIxhO427yoh5IpNEJHJ54DkvAaTD9D2G36vbozy9-Fi8eWqkjohs-YMbiN9HOEzq4Ou9i61tiXaVHiJrh7Qi48c5ZM5Gdi2fZl6Dfk5mhWF/s320/cd.jpg" width="249" border="0" /></a> <div><span style="font-family:arial;"><strong>Nem aborígene, nem canguru</strong></span></div><div></div><br /><div></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;">Diretamente de Sydney, é que minha amiga Carina me trouxe o melhor souvenir que já ganhei: o CD de uma nova e promissora banda, ou melhor, dupla.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Angus and Julia Stone são dois talentosos irmãos que estão causando na terra dos cangurus e aborígenes. Ozzys de uma família toda de músicos, os dois acabaram de lançar o primeiro álbum, <em>"A Book Like This",</em> depois de quase dois anos de muito treino. Nesse tempo, eles lançaram dois EPs e mostraram seu trabalho por toda a Austrália e Inglaterra. A última viagem, inclusive, lhes rendeu o convite para produzir com a mesma gravadora do The Verve e Richard Ashcroft.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Tocando violão e gaita, ambos se revezam nos vocais, com vozes completamente diferentes, porém, fortes e complementares. Delícia. Julia lembra o charme e o sobe e desce da Bjork e Angus nos faz pensar em Kings Of Convenience e sua bossa americana animadinha. Isso fica bem nítido </span><span style="font-family:Arial;">na faixa inicial, <em>The Beast.</em></span></div><div align="justify"><em><span style="font-family:Arial;"></span></em></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Na terra do nosso amado e respeitado AC/DC, a banda continua excursionando e levando ao público outras belas canções, como <em>Wasted, A Book Like This e Here We Go Again.</em> Quem não tiver a mesma sorte que eu, pode encontrar algum material da banda no Youtube, como trechos de entrevistas e apresentações.</span><span style="font-family:Arial;"> Segundo a Carina, o pessoal lá por aquelas bandas adora os quase pocket-shows que eles fazem por lá! Sendo assim, vale a escapadinha para conferir e esperar o CD (cuja arte é esta linda que você está vendo) atravessar o oceano. </span><br /></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-6894901109827316552007-12-19T05:31:00.000-08:002008-01-24T12:39:29.078-08:00<span style="font-family:arial;"><strong>O melhor show de rock do ano</strong> </span><br /><p align="justify"><span style="font-family:arial;">Não é para polemizar! É só para os mais desavisados ou aqueles que não conseguiram ir ao show, saberem que a apresentação de Chris Cornell, na última quinta-feira foi simplesmente a melhor do gênero nesse ano aqui em São Paulo. Dono de uma voz divina e de letras apaixonantes, o blue-eyes do grunge arrebentou o palco do Credicard Hall com sua banda e uma avalanche musical carregada de Soundgarden, Audioslave, Temple Of The Dog e até mesmo Led Zeppelin!!! Foram duas horas e meia de uma performance impressionante, onde o astro principal parecia não fazer força para cantar seus sucessos tão enérgicos na boca do público! </span></p><p align="justify"><span style="font-family:Arial;">E ainda dizem que o grunge já era. Aqui, se ele se foi, já voltou rápido para os nossos ouvidos. Confira <a href="http://br.youtube.com/watch?v=wM4YwTGJUWk">aqui</a>, <a href="http://br.youtube.com/watch?v=ivefhOHW4e8">aqui</a> e <a href="http://br.youtube.com/watch?v=v5xopF1pWxM">aqui</a> uns filminhos que consegui fazer de pertinho do "cara". Billie Jean talvez soe um pouco estranha no novo álbum ("Carry On"), mas ao vivo é de arrepiar. Seatle sucks!</span></p><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"><br /></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-17446469692299884712007-12-13T12:38:00.000-08:002007-12-13T13:46:54.176-08:00<span style="font-family:arial;"><strong>Save the DJ</strong></span><br /><span style="font-family:arial;"></span><br /><span style="font-family:Arial;"></span><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;">Há dois anos uma pequena garagem me surpreendeu tamanha quantidade de bons sons que conseguia ofecerer num lugar tão pequeno. O tempo passou, a garagem do Milo (antes apenas uma loja de discos) continua apertada, mas a fama aumentou - e junto dela a fila. E a razão não é tão difícil assim de descobrir. O culpado é o tal DJ Guab, abreviação para Gustavo Abreu, que faz playboys, grunges, emos, descoladas e roqueiros dançarem coladinhos ao som do mixtape (nome criado por ele mesmo) de rock´roll, britpop, MPB, jovem guarda, punk e música eletrônica. </span></div><div align="justify"> </div><span style="font-family:arial;"></span></span><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">E além de fazer fila na calçada de uma das ruas de Higienópolis, Guab também conseguiu que sua fama chegasse aos ouvidos dos organizadores do TIM Festival, que o convidaram para tocar na última edição...veja <a href="http://br.youtube.com/watch?v=ma9I9VBKPiw">esse</a> vídeo do TIM 2007. Aí ele nem está dançando tanto, mas o cara costuma ser um pé-de-valsa, não pára um minuto! Boa pedida antes do Milo entrar em férias...</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-21662810940488939782007-12-13T12:30:00.000-08:002007-12-13T12:37:34.527-08:00<div align="justify"><span style="font-family:arial;"><strong>A febre da minha semana atual</strong></span></div><div align="justify"> </div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><div align="justify"><strong><span style="font-family:Arial;"></span></strong></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;">Não consigo parar de ouvir essa <a href="http://br.youtube.com/watch?v=ma9I9VBKPiw">música</a> (entre as queridinhas que animaram a balada do último sábado) e o bom é que o clipe é ainda mais legal - principalmente se você se sente um palhaço (a) diante as situações mais bizarras que vivemos todos os dias!!! Arctic Monkeys neles!</span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-74934066127579675652007-11-29T11:16:00.000-08:002007-11-29T13:16:27.387-08:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1vb-GzzFi5ohTetRzjUbVh9ViDiMKG1iVeZfEUJC-pINDb6RZBxNIhykQFvmbhzMR50cuonNpNy1qLsVRg8fXJPpBHZS7EtrXz-YYKsZvNA8_cHzCa8eC9mdV2HlFgwFNPyBA/s1600-h/chris-cornell-colour17.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5138374151768681810" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1vb-GzzFi5ohTetRzjUbVh9ViDiMKG1iVeZfEUJC-pINDb6RZBxNIhykQFvmbhzMR50cuonNpNy1qLsVRg8fXJPpBHZS7EtrXz-YYKsZvNA8_cHzCa8eC9mdV2HlFgwFNPyBA/s320/chris-cornell-colour17.jpg" border="0" /></a> <div><div align="justify"><span style="font-family:arial;"><strong>Blue eyes</strong></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;">Depois de Frank Sinatra, talvez seja dele o par de olhos azuis mais bonitos da música mundial.</span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;">Mas o que interessa é: Chris Cornell vem aí, no dia 13 de dezembro, para uma apresentação no Credicard, aqui em São Paulo (o Rio também o receberá). </span></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;">"Carry on", seu novo CD solo é o que motivou o cantor a excursionar pelo mundo pela primeira vez em sua fase só. Não acredito que o repertório do show trará músicas suas com as bandas Temple Of The Dog, Soundgarden e Audioslave, se bem entendo do jeitinho tosco do nosso ídolo forever-grunge. E acho que ele também nem precisa disso, pois "Euphoria Morning", o primeiro álbum da voz mais linda de Seatle (tá bom, Eddie Vedder tá no páreo) garante um set list muito bom, cheio de agressividade, energia e romantismo também. Delicious!!!</span></div><br /><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><br /><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-25866208453386029392007-11-08T14:17:00.000-08:002007-11-08T14:32:20.622-08:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIlxfCOqr2SOOjpmz9NNDEEnXF1EU2ErYuWpcSXEqTyXV1oX5e0I50xJtvBxX-xm0EqOwcQFy5X-OAL-rSkne-LowjgpG_DMfZKhVMWkzV6MrWvFRsBfvJgk7GcwNYxXY2oXFA/s1600-h/greve.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5130600859053363794" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIlxfCOqr2SOOjpmz9NNDEEnXF1EU2ErYuWpcSXEqTyXV1oX5e0I50xJtvBxX-xm0EqOwcQFy5X-OAL-rSkne-LowjgpG_DMfZKhVMWkzV6MrWvFRsBfvJgk7GcwNYxXY2oXFA/s200/greve.jpg" border="0" /></a><br /><div><div><span style="font-family:arial;"><strong></strong></span></div><div><span style="font-family:arial;"><strong></strong></span></div><div><span style="font-family:arial;"><strong>Dos estúdios de Hollywood...</strong></span></div><br /><br /><p align="justify"><span style="font-family:arial;">Se você achava que paralisação de serviços era coisa de funcionário público brasileiro, deve estar vendo que greve é palavra de ordem em Hollywood nos últimos quatro dias, a indústria do cinema dos Estados Unidos. E como não poderia deixar de ser, Arnold Schwarzenegger também apareceu para tentar resolver algazarra que os roteiristas andam causando por lá. </span></p><p align="justify"><span style="font-family:arial;">Agora eu pergunto: imagina se brasileiro, que adora ser 'trendy', resolve copiar o modelito americano e começa a parar de escrever novela e toda a meleca com a qual somos obrigados a conviver? O que será que o Silvio Santos, o Bispo e o Boninho iriam inventar? Mas pensando bem, acho até que seria uma ótima oportunidade para revelarmos atrações televisivas mais interessantes.</span></p><p align="justify"><span style="font-family:arial;">Bem, para quem quer acompanhar a pendenga hollywoodiana, <a href="http://www.hollywoodblog.globolog.com.br/">Ana Maria Bahiana</a> sabe tudo.</span></p><br /><br /><p><span style="font-family:Arial;"></span></p><br /><br /><p><span style="font-family:arial;"></p><br /><br /><div><br /></div></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-21941739768428078272007-10-29T13:50:00.000-07:002007-10-29T14:14:00.877-07:00<div align="justify"><span style="font-family:arial;"><strong>Um puta prato cru</strong></span></div><div align="justify"><strong><span style="font-family:Arial;"></span></strong> </div><div align="justify"><strong><span style="font-family:Arial;"></span></strong> </div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></div><div align="justify"></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;">Apesar da expectativa de um grande espetáculo de rock, como escrevi na última sexta-feira, a última noite do TIM Festival deixou, na verdade, a sensação de um prato cru.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span> </div><div align="justify"><span style="font-family:arial;"></strong></span></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;">Tudo porque a falta de organização e atrasos imperaram no domingo e fizeram com que milhares de fãs deixassem a Arena Skol Anhembi muito antes do fim dos shows. Decepcionante.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span> </div><div align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></span></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;">Não fosse a elétrica e originalmente roqueira apresentação de Juliette & The Licks, eu teria achado que rasguei dinheiro com o caro ingresso do Festival. Tudo porque o que se viu (e não foi a primeira vez) foi muito sujeira - pois é, mesmo com tanto falatório sobre respeito ao meio ambiente, não era fácil encontrar latas de lixo, que ficaram ali espalhados entre a platéia -, filas imensas para ter acesso a qualquer coisa que alimentasse (e que distraísse a espera para os shows) e porque entre uma apresentação e outra as equipes demoravam, média, uma hora e meia para montar toda a parafernália das bandas.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span> </div><div align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></span></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;">O festival já erra logo de início, ao colocar as melhores atrações para tocar no domingo (sim, em 2005 foi a mesma coisa), sendo que a maioria do público trabalha na segunda-feira (sim, denovo, porque para ter acesso aos onerosos ingressos é preciso trabalhar, e muito). Segundo os colegas que se sacrificaram para ficar até o fim das apresentações, o evento terminou às seis desta segunda-feira.</span></div><div align="justify"> </div><div align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></span></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:arial;">Em tempos de quase violenta concorrência, uma operadora como a TIM nunca deveria esquecer-se de que é bem mais difícil manter um cliente, que conquistar novos adeptos e que experiências de marca como essas também podem ser bem negativas para a sua.</span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-86641277430520984392007-10-26T14:00:00.000-07:002007-10-26T14:41:02.525-07:00<div align="center"><span style="font-family:arial;"><strong>O filé ou prato principal</strong></span></div><br /><br /><div align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOXBGn8K0wXGnSmnZGFT9n5SMbO6SyA7SP0tTr0-YKcsoYbUbex7ZsjNyDh9K2sumD_oNPAshFzGeYZ5FYN31L4IR4lgr0U74CJtXpOr3Yf0Tlsznbws9gzf2D2x0zjB2XUgOo/s1600-h/timfestival.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5125763321492906082" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 202px; CURSOR: hand; HEIGHT: 211px; TEXT-ALIGN: center" height="258" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOXBGn8K0wXGnSmnZGFT9n5SMbO6SyA7SP0tTr0-YKcsoYbUbex7ZsjNyDh9K2sumD_oNPAshFzGeYZ5FYN31L4IR4lgr0U74CJtXpOr3Yf0Tlsznbws9gzf2D2x0zjB2XUgOo/s320/timfestival.jpg" width="265" border="0" /></a><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Está chegando a noite do menu do TIM Festival mais esperada por esta que vos escreve - domingo, 28. E, ao que tudo indica, esta promete ser uma das melhores de todas as edições, que acontecem desde 2003, quando a operadora assumiu o evento já consolidado no mercado com a marca Free Jazz Festival. Para quem está por fora, são muito aguardados os shows de Bjork, Artic Monkeys, Juliette & The Licks, The Killers, além de Spank Rock e Hot Chip, a partir das 18h30.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Se bem que em 2005, Mundo Livre S/A, Kings of Leon e Strokes fizeram apresentações de arrepiar (ou babar), pelas quais valeu o ingresso, o megatrânsito para deixar a Arena Skol Anhembi na saída e o sono na segunda-feira seguinte. </span></div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Fico aqui contando os minutos com água na boca, degustando na internet alguns <a href="http://www.youtube.com/watch?v=l8KAEPTdlRA">aperitivos</a> e <a href="http://www.youtube.com/watch?v=BnwLf88t_Wc">tira-gostos</a>. Bom apetite para que vai também!</span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-44328960396905790422007-10-22T12:45:00.000-07:002007-10-22T13:30:37.047-07:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvIUUcG19HUGKH-re-ZK_LSJqA9ye_v2km6iNRvl6qoKU2GVrhEzI-uHzNTdM3X6q8tew60wy1wXBsv6t3mIW_AOgQcg_4Ofz7yxybSwsRaKtz0Pzdv6a82QIrKbMXY_7XiRZx/s1600-h/dylan.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5124260445831972914" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvIUUcG19HUGKH-re-ZK_LSJqA9ye_v2km6iNRvl6qoKU2GVrhEzI-uHzNTdM3X6q8tew60wy1wXBsv6t3mIW_AOgQcg_4Ofz7yxybSwsRaKtz0Pzdv6a82QIrKbMXY_7XiRZx/s200/dylan.jpg" border="0" /></a><br /><div><span style="font-family:arial;"><strong>Ele está lá sim</strong></span></div><br /><div><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Embora o diretor Todd Haynes tenha chamado seu filme sobre Bob Dylan de <em>I'm Not There</em>, eu tenho certeza de que ele está lá sim. Não há dúvidas.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Ontem, depois da sessão exibida pela 31a Mostra de Cinema de São Paulo, fiquei um bom tempo pensando se havia gostado do filme ou não, ou se eu era a única que estava com um ponto de interrogação vermelho na testa. Sim, porque imediatamente ao término do filme, mais de uma dúzia de empolgados aplaudiam, enquanto eu simplesmente não conseguia formular uma opinião tão rapidamente. Mas isso pode ser a cor do cabelo também!</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">O fato é que, através de diversos atores (Cate Blanchett, Christian Bale, Heath Ledger, Richard Gere, entre outros) vivendo fases distintas da vida de Bob Dylan, o diretor contou um pouco da trajetória do cantor <em>folk</em> (que segundo o próprio, o estilo não era <em>folk</em>), misturando histórias verdadeiras e outras que talvez nem tenham acontecido e diálogos descontínuos (para não dizer malucos) sobre política, sociedade, música e, claro, o comportamento chato e egocêntrico de Robert Allen Zimmerman. É nisso que ele está lá. Talentoso, auto-didata, contraditório, polêmico, politizado, traidor, está tudo registrado lá.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Não chego a dizer que o filme é genial, como afirma o global <a href="http://zecacamargo.globolog.com.br/">Zeca Camargo</a>, mas não posso dizer que não gostei, porque tem cenas lindas, direção de fotografia de arrepiar, além do privilégio da atuação de um grande elenco, muito bem caracterizado e ambientalizado, e ainda, algumas belas canções, muitas até desconhecidas. Pena que o filme ainda não tem data para estrear em circuito aberto no Brasil e o tira-teima vai ter que ficar para depois.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Quem preferir algo mais linear e menos poético, vale a pena ver (se não dormir antes) o documentário de Martin Scorcese, <em>No Direction Home</em> (2005).</span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></div><br /><div><span style="font-family:arial;"></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-49755857262174587312007-10-17T13:35:00.000-07:002007-10-17T14:08:51.562-07:00<span style="font-family:arial;"><strong>Quem entende Michel Gondry?</strong></span><br /><span style="font-family:arial;"></span><br /><span style="font-family:arial;"></span><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Dessa vez, o cara indie-underground do cinema, que também já dirigiu inúmeros clipes de gente importante como Rolling Stones, The White Stripes, Beck, Paul McCartney e Bjork, visita agora o mundo publicitário em um <a href="http://adsoftheworld.com/media/tv/motorola_razr2_www">filme</a> criado para a Motorola. </strong></span><br /><span style="font-family:arial;"></span><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Seus trabalhos mais expressivos (um deles até lhe rendeu um Oscar de Melhor Roteiro Original) são os filmes <em>A Natureza Quase Humana</em> e <em>Brilho Eterno de Uma Mente Sem Lembranças</em>, ambos do também criativo Charlie Kaufman.</strong></span><br /><span style="font-family:arial;"></span><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Assim como nos filmes, no novo comercial de celular o diretor francês explora ao máximo o visual, as sensações e boas seqüências de cenas, sempre muito bem entrelaçadas. O conceito do filme não é lá assim tão inovador, uma vez que, como todas as outras fabricantes, evidencia a experiência proporcionada pelo aparelho. Mas merece atenção pelo critério de ter escolhido alguém tão caprichoso. E essa também pode ir para aquela lista de coisas que gostaríamos de ter feito...rs</strong></span><br /><span style="font-family:arial;"></span><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">também dica do André :)</span></div></div></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-48140950955231601752007-10-16T10:32:00.000-07:002007-10-16T11:08:01.919-07:00<strong><span style="font-family:arial;">Tarde nerds</span></strong><br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaMKDWqkG6PKV6rimAGllJPes_RoeZT73UE-XXsGzD_U1_KUWjisvgcM1Y8j4TSLGZ8Axy254ZIDFk0paA38bHebjRNMFLg55iUFLg_B2At8CIYXEGXS8Lwxjb9uG7T8mfMTBj/s1600-h/RETIRANTES.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5121997741096323106" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaMKDWqkG6PKV6rimAGllJPes_RoeZT73UE-XXsGzD_U1_KUWjisvgcM1Y8j4TSLGZ8Axy254ZIDFk0paA38bHebjRNMFLg55iUFLg_B2At8CIYXEGXS8Lwxjb9uG7T8mfMTBj/s200/RETIRANTES.jpg" border="0" /></a> <div><span style="font-family:arial;">Todo mundo sabe que ficar em São Paulo durante um feriado é ótimo porque, além de evitar o congestionamento nas estradas, pode-se aproveitar o que a cidade tem de melhor, sem enfrentar filas, trânsito e o estresse do dia-a-dia. </span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Mas o que muita gente ainda não fez foi visitar as atuais exposições que fazem parte das comemorações dos 60 anos do Museu de Arte de São Paulo. Seguindo um roteiro que começa pelo 2o andar, passamos pelo delicioso acervo do MASP, com importantes obras brasileiras, francesas, italianas, entre outras.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Em seguida, pode-se visitar a exposição "A Arte do Mito", que reúne uma das mais importantes coleções do mundo. Ao descer para o 1o andar, é possível conhecer a coleção pessoal de João Sattamini, na mostra "Arte e Ousadia: O Brasil na Coleção de Sattamini", repleta de interessantes trabalhos de artistas como Alfredo Volpi, Lygia Clark, Jorge Guinle Filho, Victor Arruda, Beatriz Milhazes, Daniel Senise, entre outros, divididos em fases sócio-políticas do país.</span></div><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">E o passeio termina (no subsolo) na coleção da DaimlerChrysler - "De Bauhaus a (Agora)" - que abriga pinturas, esculturas e instalações (adoro essa expressão!) da arte contemporânea internacional. Vê-se lá Josef Albers, Willi Baumeister, Andy Warhol, Hans Arp, Sylvie Fleury e John M. Armleder. É barato e é bacana, mas eu vou parar por aqui, antes que eu ache que entendo alguma coisa de arte!</span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-46439690974408815432007-10-15T09:00:00.000-07:002007-10-15T10:51:43.047-07:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrgJ7oPMLGNWNH9gkhUxQFq8dHGUSIfwRvoYQXCXNyHa9dNVLlksa0o_GBI1sgchox7nj-c7Z41Us-sghT605HOAKwWbd9v6PI6r9uY9CC7GICCbhHC4CyT6ChUS8Rn9B9jswg/s1600-h/edith.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5121622622947657746" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrgJ7oPMLGNWNH9gkhUxQFq8dHGUSIfwRvoYQXCXNyHa9dNVLlksa0o_GBI1sgchox7nj-c7Z41Us-sghT605HOAKwWbd9v6PI6r9uY9CC7GICCbhHC4CyT6ChUS8Rn9B9jswg/s200/edith.jpg" border="0" /></a><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;"><strong>Bravíssimo<br /><br /><br /></strong>Há alguns posts eu escrevi sobre a enxurrada de biografias de músicos que invadem os cinemas, ano após ano. Por isso, eu nem deveria falar de mais uma delas por aqui para não me contradizer e não deixar os leitores entediados. A questão é que esta, apesar de repetir a história de gênios da arte que tiveram um passado sofrido, surpreende pela sensibilidade e comoção.<br /><br />A voz e o talento da francesa Edith Piaf já eram conhecidos da platéia mundial, mas o que se pode descobrir no filme que está em cartaz desde a última sexta-feira (12), <em>Piaf - Um hino ao Amor</em> (Olivier Dahan), é que toda a sua vida foi pontuada por tragédias, que em momento algum conseguiram tirar o seu brilho ou fazê-la desistir de sua maior paixão: a música.<br /><br />Abandonada na infância pela mãe alcoólatra, abrigada pelo bordel da avó, depois criada pelo pai que a maltratava, Piaf quase ficou cega, prostituiu-se, passou fome, viveu bêbada cantando pelas ruas de Paris, usou drogas, teve uma gravidez adolescente e apaixonou-se por um homem casado, já famosa, e morreu jovem, aos 48 anos, de câncer, reumatismo e de tristeza pela morte desse homem, o boxeador Marcel Cerdan.<br /><br />No entanto, o filme começa a se diferenciar dos demais quando pincela alguns desses momentos de forma muito sutil, num gesto de respeito ao pequeno pardal (assim a chamou o primeiro empresário que a viu cantar na rua) e de homenagem à força de seu dom de cantar, que fascinava a todos por onde passava.<br /><br />Incrivelmente interpretada por Marion Cotillard <em>(Um bom ano, 2006),</em> a protagonista fica em cena quase todo o tempo, durante as mais de duas horas de filme, e comove tamanha sua dedicação física e emocional à personagem. Marion provou estar à altura de todos os famosos que costumam interpretar grandes nomes da música no cinema. <em>(aplausos)</em></span><span style="font-family:Arial;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;"></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-17869589643433909402007-10-11T13:51:00.000-07:002007-10-11T14:22:02.170-07:00<span style="font-family:arial;"><strong>Um pouco de inspiração</strong></span><br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyEJwp8C8_8F48viacyAB7H3WqKrVutpDh5CdI6sRKXTHq_Y5_LDFNww2CoB2WAMQQsrURKAi8llNle1bpoK3lmKdtOQq8xlSpij-CII-YDn-Ek-5pgXILUM-UVoYlpgSUuyMG/s1600-h/KURT.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5120188460353079298" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyEJwp8C8_8F48viacyAB7H3WqKrVutpDh5CdI6sRKXTHq_Y5_LDFNww2CoB2WAMQQsrURKAi8llNle1bpoK3lmKdtOQq8xlSpij-CII-YDn-Ek-5pgXILUM-UVoYlpgSUuyMG/s320/KURT.jpg" border="0" /></a> <div><div></div><div></div><div></div><div><span style="font-family:arial;"></span></div><strong><span style="font-family:Arial;"></span></strong><br /><div align="justify"><span style="font-family:arial;">Perturbado, viciado, suicida, porém, talentoso. Um cara, como poucos na música, original e muito a frente de seu tempo. Quisesse eu escrever metade do que Kurt Cobain compôs e ter uma banda que revolucionou o rock, sem calcular a dimensão de seu poder transformador.</span></div><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Essa foto foi assumidamente roubada do flickr da minha querida amiga <a href="http://www.reconstructionblog.blogspot.com/">Ste</a> que recentemente visitou a <a href="http://www.friezeartfair.com/">Frieze Art Fair</a>, em Londres, uma das mais charmosas do mundo.</span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-37888375.post-34162558476257402892007-10-10T13:35:00.000-07:002008-01-24T12:40:54.029-08:00<span style="font-family:arial;"><strong>A Tropa de Elite na Cingapura</strong></span><br /><span style="font-family:Arial;"></span><br /><div align="justify"><span style="font-family:Arial;">Enquanto ainda repercute por aqui o "Tropa de Elite" do diretor José Padilha, em torno do universo de uma polícia que parece querer funcionar e também da pirataria descontrolada, lá na Cingapura a coisa funciona um pouco diferente. Mas bem, parece funcionar de verdade, mesmo para os assuntos julgados como de menor importância. Curioso o texto no <a href="http://sergiodavila.blog.uol.com.br/index.html">Blog do Sérgio Dávila </a>sobre a fiscalização das gomas de mascar lá para os lados da Ásia.</span></div><span style="font-family:Arial;"></span><br /><span style="font-family:Arial;"></span>Unknownnoreply@blogger.com0